บทที่ 3

ตอนที่สการ์เล็ตต์กลับถึงบ้าน ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

สการ์เล็ตต์เผลอสัปหงกไป แต่ทันทีที่รถหยุดและเธอก้มลงดูนาฬิกา เธอก็ตื่นเต็มตา

เธอนัดกับแพตตี้ ลูอิสไว้ตอนหกโมง แต่ตอนนี้เธอสายไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว!

สการ์เล็ตต์รีบกล่าวลาคนขับรถ ถกชายกระโปรงขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในลิฟต์

เมื่อกลับถึงบ้าน เทรซี่ บราวน์เป็นคนมาเปิดประตูให้

เทรซี่อายุเพียงสามขวบ แต่ทำทีเป็นผู้ใหญ่ ชี้ไปที่สมาร์ตวอตช์ของตัวเองแล้วเลียนแบบน้ำเสียงของแม่

"นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วคะ ไม่รู้จักรักษาเวลาเอาซะเลย"

สการ์เล็ตต์อดหัวเราะไม่ได้

เธอวางกระเป๋าลงแล้วอุ้มเทรซี่เข้าไปข้างใน

เมื่อเห็นเธอกลับมา แพตตี้ก็ทักทาย "คุณคอลลินส์คะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ"

"ขอบคุณนะคะแพตตี้ที่ช่วยดูแลเทรซี่" สการ์เล็ตต์กล่าวอย่างจริงใจ "วันนี้วุ่นวายหน่อยน่ะค่ะ สิ้นเดือนฉันจะจ่ายให้เป็นสองเท่าเลย"

แพตตี้อยากจะปฏิเสธ แต่สการ์เล็ตต์ยืนกราน

หลังจากแพตตี้กลับไป สการ์เล็ตต์ก็ทิ้งตัวลงบนโซฟา เทรซี่ปีนลงจากตักของเธอแล้วเอาน้ำมาให้หนึ่งแก้ว "ดื่มน้ำก่อนค่ะ"

สการ์เล็ตต์ซาบซึ้งใจมากจึงดึงเทรซี่เข้ามากอดแล้วเอาหน้าผากชนกัน "เทรซี่ มาเป็นลูกสาวของน้าดีไหม ลืมแม่ของหนูไปเลย"

เทรซี่พยายามจะหนีแต่ก็ดิ้นไม่หลุด

แม้จะยังเด็ก แต่เทรซี่ก็สัมผัสได้ว่าสการ์เล็ตต์อารมณ์ไม่ดี

เธอจึงเล่นตามน้ำไป "ก็ได้ค่ะ"

ทันใดนั้น มอยร่าก็วิดีโอคอลเข้ามา

มอยร่า บราวน์ เพิ่งเลิกกับแฟนและตัดสินใจออกจากเมืองฟีนิกซ์เพื่อไปพักใจ เธอทิ้งเทรซี่ไว้แล้วเดินทางไปยังโซลสทิส

สการ์เล็ตต์รับสาย ฝั่งของมอยร่ายังเป็นเวลากลางวัน เธอยืนอยู่หน้าสฟิงซ์ โพสท่าจัดเต็มพร้อมแว่นกันแดดอันใหญ่ "ว่าไงจ๊ะคนสวย คิดถึงฉันไหม"

สการ์เล็ตต์ตอบกลับ "เธอนี่น่าหมั่นไส้ชะมัด เกือบจะเท่าพวกผู้ชายเลี่ยนๆ ที่เป็นกระแสในโซเชียลช่วงนี้แล้วนะ"

มอยร่าสวนกลับทันควัน "ถ้าพวกเขาหน้าตาเหมือนฉัน ก็คงไม่โดนด่าหรอกย่ะ!"

เทรซี่พูดแทรกขึ้นมาอย่างน่ารัก พลางมองแม่ของตัวเองอย่างดูแคลน "สการ์เล็ตต์ทิ้งแม่แล้ว ไม่ต้องกลับมานะ หนูจะเรียกเขาว่าแม่"

สการ์เล็ตต์ขำ "ได้เลย งั้นต่อไปนี้เรียกน้าว่าแม่ก็ได้"

เทรซี่ร้องอย่างดีใจ "เย้! ตอนนี้หนูมีแม่สองคนแล้ว!"

มอยร่าถอดแว่นกันแดดออกแล้วถามอย่างจริงจัง "เป็นอะไรไปน่ะ ดูไม่ค่อยโอเคเลย"

สการ์เล็ตต์พ่นลมหายใจ "ฉันแค่เหนื่อยน่ะ"

เธอไม่ได้คิดจะพูดเรื่องของอเล็กซานเดอร์ ถึงแม้จะรู้จักกับมอยร่ามาหลายปี แต่เธอก็ไม่เคยเอ่ยถึงอเล็กซานเดอร์เลย

ความสัมพันธ์ของเธอกับอเล็กซานเดอร์เป็นเหมือนแผลเป็นที่เธอไม่อยากแตะต้อง หลังจากเลิกกัน เธอก็ไม่เคยบอกใคร

หลังจากวางสายจากมอยร่า เทรซี่ก็หลับไปบนไหล่ของเธอแล้ว

สการ์เล็ตต์อุ้มเทรซี่ไปที่เตียงและห่มผ้าให้

เสียงฟ้าร้องคำรามอยู่ข้างนอก เป็นสัญญาณว่าฝนกำลังจะตก สการ์เล็ตต์รีบปิดหน้าต่าง รูดม่าน แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ เทรซี่

กลางดึก สการ์เล็ตต์สะดุ้งตื่นขึ้นมา

เทรซี่นอนกระสับกระส่ายอยู่ในอ้อมแขนของเธอ ใบหน้าแดงก่ำ

สการ์เล็ตต์แตะหน้าผากของเด็กน้อยแล้วก็ตกใจกับความร้อนจี๋

เทรซี่ตัวร้อนเป็นไข้

ร่างกายอ่อนแอของเด็กน้อยต้องการการดูแลจากแพทย์อย่างเร่งด่วน

เวลาตีสอง พายุโหมกระหน่ำอยู่ข้างนอก

แอปเรียกรถมีรถว่างอยู่ไม่กี่คัน และไม่มีใครยอมรับงานเลยแม้ว่าเธอจะพยายามเพิ่มค่าโดยสารอย่างร้อนรนก็ตาม

เธอโทรหากุมารแพทย์หลายคนที่เธอรู้จัก แต่ไม่มีใครรับสาย

สการ์เลตต์จนปัญญา เธอจึงหาเสื้อกันฝนมาห่อตัวเทรซี่แล้ววิ่งลงไปชั้นล่าง

บ้านของพวกเขาไม่ได้อยู่ในพื้นที่ห่างไกล บางทีอาจมีรถที่ผ่านไปมาช่วยได้

ดีกว่ารออยู่ข้างบนเฉยๆ

เทรซี่รู้สึกไม่สบายตัวในอ้อมแขนของเธอ ส่งเสียงครางออกมาเป็นครั้งคราว

แต่ถนนกลับว่างเปล่า และสการ์เลตต์ไม่สามารถวิ่งไปโรงพยาบาลพร้อมกับอุ้มเทรซี่ไปด้วยได้

เธอเดินเตร็ดเตร่อย่างสิ้นหวัง ดั่งวิญญาณเร่ร่อน และจวนเจียนจะร้องไห้ออกมา

ทันใดนั้น รถมายบัคสีดำคันหนึ่งก็จอดตรงหน้าเธอ และกระจกรถก็เลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าที่เย็นชาแต่ก็คมคายของอเล็กซานเดอร์

สายตาขี้เล่นของเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นเด็กในอ้อมแขนของเธอ เขามองตรงไปข้างหน้า เหมือนกำลังตัดสินใจเรื่องยากลำบาก แล้วพูดเบาๆ ว่า "ขึ้นมาสิ"

ในตอนนั้น สการ์เลตต์ไม่มีเวลามาคำนึงถึงหลักการอะไรอีกแล้ว

เธอขึ้นรถไปพร้อมกับเทรซี่ พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง "ไปโรงพยาบาล"

อเล็กซานเดอร์ไม่ตอบ เพียงแค่เปิดระบบนำทางแล้วสตาร์ทรถ

เขาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองสการ์เลตต์ผ่านกระจกมองหลัง

เธอสวมชุดนอนและรองเท้าแตะ เห็นได้ชัดว่ารีบร้อนจนไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้า

เธอกำลังค่อยๆ ถอดเสื้อกันฝนออกจากตัวเด็กในอ้อมแขน แล้วกอดและตบหลังเบาๆ

สการ์เลตต์เงยหน้าขึ้น และสายตาของพวกเขาก็สบกันในกระจก อเล็กซานเดอร์เบือนหน้าหนีตามสัญชาตญาณ แต่ก็เห็นดวงตาที่แดงก่ำของเธอ

อเล็กซานเดอร์รู้สึกสมเพชตัวเอง

สามปีในต่างแดน เขาไม่เคยลืมสการ์เลตต์ได้เลย เขากลับมาโดยหวังว่าจะได้พูดคุยกัน แต่กลับพบว่าตอนกลางวันเธอหมั้นกับญาติของเขา และตอนกลางคืนก็มีลูกแล้ว

แยกกันสามปี แล้วลูกของเธอก็อายุเกือบสามขวบแล้วเหรอ

แล้วช่วงเวลาที่เคยอยู่ด้วยกันมันหมายความว่าอะไร

'สการ์เลตต์ เธอมันใจดำ!'

อารมณ์ของอเล็กซานเดอร์จุกแน่นอยู่ในอก ระบายออกมาไม่ได้ รู้สึกโง่เง่าที่ตามเธอกลับบ้านแล้วมารออยู่ข้างนอกเหมือนคนบ้า

และตอนนี้ ต้นเหตุของความหงุดหงิดของเขาก็นั่งอยู่ในรถของเขา กำลังกังวลเรื่องเด็กจนน้ำตาคลอ

เขารู้สึกหงุดหงิด โดยเฉพาะเมื่อเห็นแววตาที่วิตกกังวลของสการ์เลตต์

เขาอยากจะกระชากตัวเธอมาแล้วบังคับให้เธอมองแต่เขาคนเดียว แล้วถามว่า "เธอมีหัวใจบ้างไหม ทำไมถึงไปมีลูกกับคนอื่นได้ในเวลาแค่สามปี"

อเล็กซานเดอร์จะเดินจากไปก็ได้

แต่เขาก็ทำไม่ได้

เทรซี่ครางเบาๆ เพราะพิษไข้ สการ์เลตต์จึงปลอบโยน "อย่าร้องนะลูก เทรซี่ แม่กำลังจะพาไปโรงพยาบาลแล้ว"

เสียงของเทรซี่แผ่วเบา "แม่จ๋า..."

ความหวังสุดท้ายของอเล็กซานเดอร์พังทลายลง

เขาสบถกับตัวเองในใจแล้วเหยียบคันเร่ง

รถจอดที่ทางเข้าโรงพยาบาล

สการ์เลตต์กำลังจะเปิดประตู แต่แล้วอเล็กซานเดอร์ก็ยื่นบางอย่างให้เธอ

เขาหลบเลี่ยงเทรซี่แล้ววางมันลงบนตักของสการ์เลตต์ "ใส่ซะ"

มันคือเสื้อสูทของเขา

สการ์เลตต์เพิ่งตระหนักว่าชุดนอนของเธอบางเกินไปจริงๆ เธอไม่ปฏิเสธความหวังดีของอเล็กซานเดอร์และกระซิบว่า "ขอบคุณนะ"

อเล็กซานเดอร์ถอนหายใจเบาๆ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงลงจากรถและอุ้มเด็กไปจากอ้อมแขนของสการ์เลตต์ "ฉันจะเข้าไปเป็นเพื่อน"